1. Przyznaj, że uwielbiasz się przed nim pogrążać.

POV's Lee

Siedziałam na korytarzu przy jednym ze stolików wraz z Jennifer i Caitlin, które rozmawiały na temat kolejnego przystojniaka, który akurat przechodził obok. Natomiast ja patrzyłam w książkę od matematyki z której mogłam być odpytywana za kilkanaście minut. Lekcja była z panem Richard'em Dickson'em, który nie bez powodu nie lubił swojego nazwiska, więc kazał zwracać się do siebie pan Richard.

- Lee, no spójrz chociaż. - jęknęła Caitlin poprawiając swoje krótkie, blond włosy do ramion, które były tak delikatne, jak aksamit albo jedwab. Kiwnęła znacząco głową w lewą stronę.

Spojrzałam. Stał tam Blue Gordon. Był przystojny, a nawet można było powiedzieć, że mega gorący, ale był też tym jednym z niegrzecznych chłopców, a niegrzeczni chłopcy to same problemy, a jak wszyscy wiedzą problemy nie są fajne.

- Jest okej, chyba. - wzruszyłam ramionami i na nowo zatopiłam wzrok w książce, która leżała na stole.

- Przepraszam? - spytała blondynka piskliwym głosem. - Czy Ty to słyszałaś Jen?

- Tak, słyszałam Cat. Nie jestem głucha. - powiedziała szatynka wywracając oczami. - Tylko dla naszej Hailey nie każdy napotkany chłopak to ciasteczko tak, jak dla Ciebie.

- Czy Ty mi sugerujesz, że za szybko się zachwycam chłopcami?

- Obydwie Ci to sugerujemy już od dwóch lat. - zaśmiałam się, a Caitlin fuknęła coś pod nosem i założyła ręce w koszyczek.

- Co teraz macie? - spytała Jenny biorąc do ręki wodę niegazowaną.

- Francuski z niezwykle seksownym nauczycielem, który i tak nas niczego nie uczy. - odpowiedziała podekscytowana blondynka cicho piszcząc. Ja tylko podniosłam książkę do góry, aby pokazać jej na co obecnie się uczę. - Chciałabym mieć matematykę z Tomlinson'em. - rozmarzyła się Caitlin opierając brodę na prawej ręce.

- Nie zdałabyś, bo patrzyłabyś się na niego. - zaśmiałam się razem z Jennifer, która prawie zakrztusiła się wodą. Natomiast panna Morgan przewróciła oczami.

- W sumie to masz rację. - dodała po chwili i wszystkie wybuchnęłyśmy śmiechem. Dzwonek oznajmił mi, że powinnam już się zbierać, aby się nie spóźnić na lekcję.

- Ja lecę, do zobaczenia później na lunchu! - krzyknęłam zbierając szybko swój plecak i książkę od matematyki.

- Baw się dobrze i spójrz na jego tyłek to zmienisz zdanie! - usłyszałam tylko w odpowiedzi krzyk Caitlin. Cóż, ona chyba po prostu kocha niegrzecznych chłopców. Co ja gadam. Ona kocha wszystkich chłopców. Prawie wszystkich.

Do klasy wpadłam dosłownie kilka minut przed krytycznym wzrokiem pana Richard'a, który jednak zamilkł i zamknął za mną drzwi na klucz. Każdy kto teraz się spóźnił miał kłopoty i zagwarantowane, że przez kolejne dwa tygodnie będzie spędzał w areszcie szkolnym godzinę po lekcjach.

- Witam Was na lekcji, którą tak kochacie, jak głoszą napisy w męskich ubikacjach. - zaczął stając za biurkiem z zaplecionymi dłońmi. W tym czasie zdążyłam usiąść w trzeciej ławce pod oknem obok dziwnej Evy. - Zaczniemy dzisiaj od odpowiedzi, a tą szczęśliwą osobą będzie Hailey Williams, która ma problemy, żeby się prawie nie spóźniać na moje lekcje.

- Kurwa. - jęknęłam pod nosem, a moje powieki automatycznie opadły. Otworzyłam oczy i szeroko się uśmiechnęłam. Bądź optymistką, tak mówiła Caitlin.

- Co tam mówiłaś Williams? - spytał się mnie nauczyciel odwracając się od tablicy na której napisał równanie. Algebra.

- Nic, nic. - powiedziałam szybko i podniosłam się z ławki, aby podejść do tablicy. Mój główny problem polegał na tym, że jestem humanistką. Angielski, historia lub filozofia były okej, a matematyka, chemia czy fizyka były bardzo nie okej.

- Jeśli to rozwiążesz będziesz mieć dwa. - oznajmił podając mi kredę i z cynicznym uśmiechem usiadł na obrotowym krześle. Wiedział, że nie umiałam. Bez wątpienia pan Richard Dickson był dupkiem.

- Oh, fajnie. - uśmiechnęłam się promiennie. Bądź optymistką, tak jak mówiła Caitlin. Odwróciłam się do tablicy i zaczęłam sumować jakieś x i y. Od kiedy w matematyce są litery?

Nagle klamka od drzwi zaczęła się poruszać. Jednak po chwili było słychać tylko ciche przekleństwa, a następnie coś uderzyło w drzwi z dużą siłą. Była to prawdopodobnie pięść. Pan Richard podszedł do drewnianej powłoki, którą otworzył za pomocą klucza. Wtedy do klasy wszedł Louis Tomlinson trącając nauczyciela ramieniem.

- Spóźniłeś się. - stwierdził nauczyciel i ponownie zamknął drzwi na klucz. - Wiesz co to oznacza? - spytał. Natomiast ja szybko spisałam zadanie od Violet, która siedziała w pierwszej ławce i w przeciwieństwie do mnie umiała matematykę.

- Nic to nie oznacza, Dick. - odpyskował Louis wzruszając ramionami i podając mu papierek na którym było coś nabazgrane. - Trener kazał to dać. - dodał, a następnie ruszył w stronę swojej, ostatniej ławki pod ścianą, gdzie siedział już Harry, jego przyjaciel, który był chyba w porządku. Nigdy nie widziałam, żeby był takim dupkiem, jak Louis lub pan Richard. Mimo wszystko spojrzałam na tyłek Louis'a. Caitlin byłaby dumna i piszczała, jak wariatka.

- Nie interesuje mnie to, na co trener Ci pozwala, rozumiesz? - krzyknął. - Zostajesz przez trzy tygodnie w areszcie po godzinie.

- Mam treningi. - zdenerwował się Tomlinson wstając ze swojego miejsca, a jego pięści wylądowały na stoliku, który się zatrząsł.

- Oh, naprawdę? - spytał z przejęciem pan Richard kładąc swoją dłoń na swojej klatce piersiowej. - W takim razie zostaniesz cztery tygodnie w areszcie po godzinie. Poza tym treningi masz od szesnastej, więc spokojnie zdążysz, gdyż ostatnia lekcja kończy się o piętnastej.

- Uhm, skończyłam? - bardziej spytałam niż stwierdziłam odwracając wzrok pana Richarda od Louis'a, który teraz zrezygnowany siadał na swoim miejscu, a jego wzrok był na mnie i tablicy.

- Cóż to było takie łatwe, a jest źle. Miałem nadzieję, że chociaż to zrobisz. Siadaj, jedynka. - powiedział, a ja nie wytrzymałam. Spojrzałam na Violet, która sama była zdziwiona.

- To jest dobrze. - warknęłam zaciskając ręce w pięści. - Miało wyjść, że x to trzy, a y to siedem.

- Prawie. Miało wyjść, że x to siedem, a y to trzy. Źle napisałaś w ostatniej linijce. - spojrzałam na tablicę. Faktycznie, ale wcześniej dobrze zrobiłam.

- To tylko pomyłka przy podsumowaniu. Resztę zrobiłam dobrze. Przecież pan widzi. - oznajmiłam starając się unormować oddech, który zaczął niebezpiecznie przyspieszać. Pieprzyć optymizm.

- Widzę, że wpisałem Ci jedynkę do dziennika. - wzruszył ramionami. - Zaczynamy lekcję, bo mieliśmy małe komplikacje. - dodał, a ja zaczęłam iść w stronę swojej ławki.

- Kurwa, pieprzony kutas, który nawet nie umie nauczać. - mruczałam do siebie pod nosem.

- Williams dotrzymasz towarzystwa Tomlinson'owi przez te dwa cudownie długie tygodnie przez godzinę po lekcjach oraz wpisuję Ci nieodpowiednie zachowanie do dziennika. - oznajmił głośno, a jego policzki zrobiły się czerwone, gdy otwierał dziennik.

- Cokolwiek. - fuknęłam tylko tak, aby usłyszał. Nie rozglądałam się po klasie. Nie było potrzeby. Wiedziałam, że każdy na mnie patrzy. Do końca lekcji siedziałam cicho, a gdy trzydzieści minut później zadzwonił dzwonek zebrałam swoje rzeczy i wyszłam z klasy najszybciej, jak umiałam.

Poszłam od razu na stołówkę, gdzie usiadłam przy stoliku, który stał przy jednym z okien, które wychodziło na szkolne boiska do piłki nożnej, koszykówki, siatkówki czy tenisa. Specjalnością na stołówce były pizza za trzy dolary lub kanapka z sałatą i serem za jednego dolara. Wybór był prosty, więc wzięłam kanapkę z sokiem pomarańczowym i wróciłam na swoje miejsce kładąc głowę na stole, a tackę obok.

- Jak myślisz dostała jedynkę, czy zrobiła coś żenującego? - spytała Jennifer siadając po mojej prawej stronie, a Caitlin naprzeciwko mnie.

- Dostała jedynkę i zrobiła coś żenującego. - oświadczyła Morgan i rzuciła we mnie frytką, która kosztowała tyle co pizza. Rozrzutne dziecko. Podniosłam głowę i wzięłam frytkę, która leżała na stole, aby następnie ją zjeść.

- Dostałam jedynkę i nie zrobiłam niczego żenującego. - westchnęłam odpakowując kanapkę z przezroczystej folii. Jenny uśmiechnęła się, a Cat ze zniesmaczoną miną podała jej dolara. - Serio założyłyście się o to? - uniosłam brew, a Parks wzruszyła tylko ramionami, gdy Morgan kiwnęła potwierdzająco głową.

- Wybacz, ale na francuskim było nudno. - oznajmiła Catlin.

- Niewiarygodne. Moje życie gorsze być nie może. - oznajmiłam, aby następnie położyć głowę na stole i móc umrzeć przed następną i ostatnią lekcją tego okropnego dnia, jakim była środa.

- Widzimy się po lekcji sweetie.* - usłyszałam lekko szorstki głos, który chrypiał do mojego ucha tak cicho, aby nikt nie słyszał oprócz mnie. Nie musiałam podnosić głowy, aby wiedzieć, że to Louis. Zwrócił na mnie uwagę. Nie wiem czy mam płakać, czy się śmiać. Po kilku sekundach podniosłam głowę i zobaczyłam nalegające miny Cat i Jen.

- Dostałam jedynkę z matematyki, więc powiedziałam, że Richard jest kutasem, który nie umie nauczać, a teraz mam spędzić kolejne dwa tygodnie w areszcie z Tomlinson'em, który spóźnił się na lekcję. - wytłumaczyłam, a Jenny wyjęła z kieszeni dolara, którego oddała Catlin. - Co w tym żenującego? Powiedziałam prawdę. Każdy tak uważa.

- Żenujące jest to, że pieprzony Louis Bóg Tomlinson zwrócił na to uwagę, a on nie zwraca uwagi na byle co. - stwierdziła Jennifer. - Pierwszy raz żałuję, że nie byłam na matematyce. Musiało być ciekawie. - westchnęła, a ja wywróciłam oczami i postanowiłam zmienić temat.

- Jeszcze tylko wf. Ćwiczycie? - spytałam dziewczyn wgryzając się w kanapkę, która mimo wszystko smakowała dobrze.

- Jasne. Będę wypinać swój seksowny tyłek w stronę Jordan'a. - oznajmiła Morgan na co razem z Jenny wybuchnęłyśmy śmiechem. Obydwie uważałyśmy, że Jordan skrót Jo to idiota.

&

Przebrałam się w szatni w krótkie, szare spodenki i bordową koszulkę, która na szczęście nie była tak opięta, jak poprzednia część garderoby. Zawiązałam swoje czarne tenisówki i poprawiłam włosy, które były spięte w kucyka na czubku głowy. Prawdopodobnie wyglądałam brzydko, dlatego wolałam chodzić w rozpuszczonych włosach. Razem z Jennifer wyszłyśmy na salę gimnastyczną, a Catlin poszła poprawić swoje włosy, które związała w idealnego koka.

- Dobra panienki. Dziesięć minut biegania na rozgrzewkę! - krzyknął trener do chłopców, którzy tylko jęknęli i zaczęli biegnąć w równym tempie. Natomiast nasza nauczycielka, która była załamana, rozwodem przyszła na salę z białym kubkiem w którym prawdopodobnie była wódka. Jej granatowy dres zaczynał cuchnąć, a dodatkowo z jednej kieszeni wypadała chusteczka, która pewnie była cała zasmarkana.

- Róbcie to, co każe Fritzpatrick. - wskazała na trenera. - Ja idę liczyć faktury. - dodała, a trener spojrzał tylko na nas z wzrokiem, który mówił, że mamy już w tej chwili ruszyć tyłek, jeśli życie nam miłe. Skończyło się na tym, że całe czterdzieści pięć minut biegaliśmy, ponieważ Harry oraz Liam się spóźnili, a trener siedział na trybunach i rzucał w nas piłkami od czasu do czasu, gdy ktoś zwalniał lub chciał zawiązać buta, który był już zawiązany.

- Nie mogę oddychać. Autentycznie. - wykrztusiła Caitlin kładąc się na ławce w szatni. - Jeszcze nigdy się tak nie spociłam. Nawet gdy była wyprzedaż w Forever 21, a biegłam tam po naprawdę cudowne spodnie, które były tak cudownie przecenione. - wysapała blondynka podnosząc się do pozycji siedzącej.

Razem z Jennifer już się przebrałyśmy i czekałyśmy na Cat od kilku minut. Różnica była taka, że panna Parker stała tam i nie było po niej widać ani grama zmęczenia, a moja twarz prawdopodobnie wyglądała, jakby dostała w nią piłką. Zazdrościłam Jenny jej kondycji i zamiłowania do sportu. Jedyny sport, jaki ja akceptowałam to szybki bieg na busa lub do klasy, aby się nie spóźnić na lekcje. Oh i jeszcze deskorolkę, ale to była czysta przyjemność.

- Weź się pospiesz, bo zaraz muszę iść do aresztu szkolnego. - załkałam patrząc na ekran telefonu, który mówił mi, że dokładnie za siedem minut powinnam być już w klasie z numerem trzy.

- Czekaj! Spędzisz całe, dwa tygodnie z Tomlinson'em w jednej klasie? Mogłabym się z Tobą zamienić, ale jak Ty wyglądasz!? - pisnęła i zaczęła poprawiać moje włosy. - Jenny masz szczotkę do włosów?

- Tak. - chwilę potem czułam, jak moje włosy są targane przez Caitlin. Skończyłam tak, że miałam włosy związane w warkocza, a gdy blondynka zaczęła wyjmować tusz do rzęs zatrzymałam jej rękę.

- Ani mi się waż przystawiać to do twarzy, bo odgryzę Ci rękę. - zagroziłam, a Morgan spojrzała porozumiewawczo na Parker, która chwyciła moje ręce, a Cat w tym czasie musnęła moje usta jakąś szminką rezygnując z tuszu, gdyż mocno zacisnęłam oczy.

- Gotowe. - uśmiechnęła się promiennie niebieskooka patrząc na swoje dzieło, a Jennifer wreszcie mnie puściła. - Nawet nie próbuj tego zetrzeć, bo będziesz brzydko wyglądać.

- Muszę iść. - powiedziałam z niesmakiem i wyszłam z szatni zaczynając rozplątywać włosy, aby znowu były rozpuszczone i leciały na moje plecy. Moje nogi same kierowały się do sali, a następnie do stolika w środkowym rzędzie. Chwilę później przyszedł Louis, który usiadł tuż obok mnie w ławce przy oknie. Zlustrowałam go. Czarne vansy, czarne opinające rurki na jego nogach, które mimo wszystko podkreślały jego tyłek oraz niebieska koszulka z białą cyferką siedem na plecach. Jego włosy, jak zwykle wyglądały, jak tornado, którego nie da się ujarzmić. Widziałam część zaróżowionego policzka na którym było widać drobny zarost. Jego mięśnie były spięte, a na przedramieniu było widać kilkanaście tatuaży. Ciekawe czy go to bolało, gdy je robił?

- Przestań się na mnie patrzyć, bo zaczynam podejrzewać, że chcesz mnie zgwałcić sweetie. - usłyszałam jego głos i szczerze mnie zamurowało. Skąd wiedział, że patrzę? W sumie każdy się na niego patrzy, a dlaczego? Cóż powodów jest naprawę dużo. Ocknęłam się i spuściłam głowę w dół. Czułam się teraz tak niezręcznie. Nawet nie miałam co robić.

Do sali weszła nasza nauczycielka wf'u, która spojrzała kto jest i wyszła z klasy, aby iść do pokoju obok, gdzie był telewizor. Słyszałam, że nauczyciele nigdy nie zostają przez cały czas tylko idą oglądać seriale obok.

Wyciągnęłam, więc książkę od matematyki i zaczęłam robić zadanie domowe, aby potem tego nie robić w domu. Natomiast Tomlinson podszedł do drzwi i rozejrzał się przez szybę, aby potem podejść do okna, które otworzył. Ze swojego plecaka wyjął jakąś paczkę, abym następnie zobaczyła w jego smukłych, długich palcach papierosa, którego włożył do ust, a następnie zapalił zapalniczką, którą miał w prawej kieszeni spodni. Usiadł na parapecie i zaciągnął się.

- Zniszczysz sobie kondycję. - powiedziałam odwracając od niego wzrok.

- Aww, martwisz się o mnie sweetie? - spytał, a ja przygryzłam wnętrze policzka.

- Mam na imię Hailey.- oznajmiłam mu.

- Naprawdę? - Ała, nie no rozumiem to Tomlinson, ale chodzimy razem na zajęcia z dwa lata, więc mógł chociaż moje imię pamiętać lub chociaż się postarać ewentualnie pomylić. Do Hailey jest podobne Miley lub Kailey. - Paliłaś kiedyś?

- Tak. - przyznałam się. Lubiłam nawet to robić. Uzależnienia są kosztowne.

- To czemu chcesz mnie nawrócić? - spytał, znowu. Może też powinnam o coś spytać?

- To czemu chcesz przestać być sportowcem?

- Gra w pytania? Sprytne sweetie. Czemu myślisz, że jestem sportowcem?

- Bo jesteś kapitanem drużyny piłkarskiej?

- Śledzisz mnie?

- Wiesz, że chodzę do tej szkoły?

- Dowiedziałem się tego dzisiaj. Nie wymagaj ode mnie za dużo sweetie. - odpowiedział wyrzucając papierosa za okno.

- Chodzimy razem do szkoły chyba z dwa lata. Nawet mieszkasz obok mnie, a moja matka przyjaźni się z twoją. - mruknęłam z wyrzutem. - Więc wybacz, ale zachowujesz się jak...

- Dupek? - spytał z cieniem rozbawienia, a następnie zamknął okno. - Skoro chodzisz tyle ze mną do szkoły nie powinno Cię to dziwić albo chociaż musiałaś słyszeć plotki lub narzekania mojej matki.

- Jesteś taki, taki, taki, że aż słowa nie mogę znaleźć. - warknęłam pakując książki do plecaka, ponieważ i tak nie dałabym rady nic zrobić teraz z matematyki.

- A Ty jesteś ciekawska, dociekliwa, uparta. Dla mnie irytująca. - odpowiedział z uśmiechem siadając na swoim miejscu, a jego nogi powędrowały na ławkę. Wiem byłam często złośliwa, ale no kurde nie będę srać cukrem cały czas, a jemu nic nie zrobiłam. Jeszcze.

Odwróciłam od niego wzrok i zaczęłam wpatrywać się w tablicę. Ja rozumiem, że niby jest tutaj tym kimś, tym złym chłopcem, którego niby pragnie większość dziewczyn, jak w każdym filmie dla nastolatek, ale to nie oznacza, że musi być, aż takim stereotypowym złym chłopcem.

- Hej, sweetie obraziłaś się? - spytał po kilku minutach. - Przecież nie spytałem się nawet czy jesteś dziewicą lub czy chociaż się całowałaś. - dodał, a ja postanowiłam się nie odzywać przez kolejne trzydzieści minut. On również więcej się nie odezwał, a potem, gdy przyszła nauczycielka oznajmiła nam tylko, że jesteśmy wolni. Wyszłam z klasy i podeszłam do swojej szafki, aby wziąć kurtkę, która się przyda, gdyż pogoda w Londynie każdemu jest bardzo dobrze znana. Louis też poszedł do swojej szafki, która znajdowała się na drugim końcu korytarzu. Widziałam, jak wyjmuje sportową torbę oraz zamyka szafkę. Spojrzał na mnie, a gdy to zauważyłam to również zatrzasnęłam drzwiczki i biorąc swój plecak wyszłam ze szkoły. Włożyłam słuchawki do uszu i zadzwoniłam do Jenny i Caitlin, gdy szłam w kierunku przystanku, aby móc dostać się do domu.

- Hej Lee, mów jak było! - powiedziała podekscytowana Cat, jak zwykle zbyt piskliwie.

- Jestem już, mów. - wtrąciła się Jenny.

- Spokojnie. Po pierwsze nawet nie wie jak mam na imię. Po drugie nawet nie wiedział, że chodziłam z nim do szkoły, czy to, że mieszkam obok niego albo to, że nasze matki są najlepszymi przyjaciółkami. Po trzecie stwierdził, że jestem irytująca. - wyżaliłam się. - Ja jestem irytująca?

- Tak. Dodatkowo zboczona i często niemiła, ale taki Twój urok. - odpowiedziała Jennifer, a mi w tym momencie przyjechał autobus do którego wsiadłam, a ponieważ wszystkie miejsca były zajęte to stanęłam z boku chwytając się metalowej rurki. - To tak jakby Caitlin nienawidziła zakupów. - dodała na co lekko się uśmiechnęłam pod nosem. - Tak w ogóle to chciałam Was powiadomić, że dostałam pracę w sklepie sportowym. Będę tam we wtorki i czwartki.

- To świetnie. Gratuluję Jen! - powiedziałam trochę za głośno, bo kilka osób dziwnie się spojrzało.

- Żartujesz? Tam zawsze jest tyle chłopców. - rozmarzyła się Cat. - Jak będziesz potrzebowała tam pracy to dzwoń, pisz, a ja szybko przybędę, aby Ci pomóc.

- Tak pomóc znaleźć sobie nowego chłopaka. - powiedziałam lekko się uśmiechając.

- Nie bądź wredna. Może Louis miał racje? - przeciągnęła słówko "może", aby mnie poddenerwować.

- Cokolwiek on mówi. Nie powinnam się przejmować osobą, której nie znam. Prawda? - spytałam nie do końca przekonana tego co sama powiedziałam. Mimo, że go nie znam to prawdopodobnie będę musiała przeżywać takie rozmowy jeszcze kilka razy. Mimo wszystko to było niezręczne. Przynajmniej dla mnie.

Gdy zobaczyłam swój zwykły, biały dom z czarnym dachem to prawie popłakałam się ze szczęścia, że będę wreszcie mogła położyć w łóżku i może obejrzeć jakiś film.

- Wróciłam! - krzyknęłam wchodząc do salonu, gdzie był mój młodszy brat, który czytał jakąś książkę. Prawdopodobnie horror. Collin ma siedemnaście lat i jest prawiczkiem, więc mój ojciec, Ben, podejrzewa, że Coll jest homoseksualistą. Na kanapie siedziała moja mama Anthea i jej mama, nasza babcia, a wróg numer jeden mojego ojca, czyli nietuzinkowa i trochę zakręcona Zoey, która może mieć malutki problem z alkoholem.

- Cześć kochanie. Wiesz, że babcia z nami zamieszka na prawdopodobnie dosyć długo. Skąd mam wiedzieć nawet mnie w domu nie było.

- Fajnie. Co na to tata i czemu nie w swoim biurze? - spytałam patrząc na otwarte białe drzwi na końcu korytarza. Benjamin często zostawał w domu i tutaj pracował.

- Jest niesamowicie zadowolony z tego faktu. - skłamała moja matka. Usłyszałam nagle dźwięk piły mechanicznej. - Ma tyle energii, że postanowił przyciąć kilka drzewek w ogrodzie.

- Świetnie. - stwierdziłam i poszłam do kuchni, aby zrobić sobie płatki z mlekiem. Oczywiście, jak zwykle talerze był brudne, więc włożyłam je do zmywarki, a jeden umyłam ręcznie. Wsypałam płatki i zalałam je mlekiem, aby następnie usiąść na kredensie i zacząć spożywać posiłek wymyślony przez nieutalentowanych kulinarnie kucharzy. Spojrzałam na zegarek. Za kilka minut siedemnasta. Tak długo dzisiaj wracałam do domu, ale to wszystko z winy tych głupich korków. Obserwując obraz za oknem zauważyłam, jak nagle choinka sprzed domu zaczyna lecieć w dół, aż uderzyła o ziemię. Anthea weszła do kuchni, gdzie z jednej z szafki wzięła wino i wróciła do salonu. Oh, babcia chce się napić wina, znowu.

&

Następnego dnia wszystko szło od samego początku nie tak, jak powinno iść przeważnie. Budzik mi nie zadzwonił, ponieważ zapomniałam go nastawić. Mój brat zajął toaletę i byłam w osiemdziesięciu procentach pewna, że nie chcę wiedzieć co on tam robił słysząc to, co słyszałam. Gdy siedziałam przy stole i miałam zamiar nalać mleka do miski to mój plan poszedł do diabła, gdyż mleka już nie było. Tak łatwo nie poszło, ponieważ babcia Zoey wylała swój kieliszek wina na mnie, więc musiałam iść się przebrać. Padło na czarne spodnie i szarą bluzę z napisem "oops" na niej. Wychodząc z domu mogłam obserwować, jak autobus właśnie sobie jedzie, a ojciec dolewa paliwa do piły mechanicznej. Nie mógł to być gorszy dzień. Chyba cieszyłam się, że dzisiaj nie mam matematyki. Zaczęłam iść na nogach. Spóźnię się na pierwszą lekcję, ale jeżeli ruszę się to może jakoś dojdę na drugą, którą jest chemia. To w sumie nie muszę się nawet specjalnie spieszyć.

Szłam podziwiając uliczne krzaczki, które rosły zaraz przy chodniku. Warkot motocykla rozległ się i był coraz lepiej słyszalny. Czarna maszyna przemknęła obok mnie, aby zatrzymać się kilka metrów dalej. Mężczyzna był ubrany w niebieskie dżinsy i czarną, prawdopodobnie skórzaną kurtkę, a na nogach miał białe adidasy. Zdjął kask i odwrócił się, abym mogła zobaczyć twarz Louis'a i jego nieszczery, szarmancki uśmiech, którym mnie obdarzył. Skinął lekko głową z według mnie ironicznym uśmieszkiem na twarzy, a następnie nałożył na nowo kask i odjechał nabierając coraz większej prędkości. Najwidoczniej mój dzień zawsze może być gorszy. Powinnam być optymistką? Wczoraj to nie pomogło, ale chyba warto spróbować.

Mój optymizm skończył się na tym, gdy do szkoły przyszłam zaczęła się druga lekcja na którą pobiegłam przez cały korytarz prawie wpadając na pana Richarda, który patrzył na mnie krytycznym wzrokiem, znowu. Do klasy na szczęście zdążyłam. Problem był taki, że nie wycelowałam dokładnie i trafiłam w jakąś osobę od której się odbiłam i upadłam na podłogę pomiędzy ławkami. Jęknęłam tylko, gdy podnosiłam głowę do góry, gdyż trochę mnie to jednak zabolało. Niecodziennie walę głową o podłogę. Wstałam jakoś i zobaczyłam Tomlinson'a, który mi się tylko przyglądał.

- Nie wiedziałem, że aż tak na Ciebie działam, że padasz do moich nóg. - usłyszałam głos Louis'a.

- Znowu Ty?- spytałam. Chłopak chciał otworzyć usta, ale byłam szybsza. - Nie. Zamilcz i pieprz się. - dodałam, aby później podejść do stanowiska laboratoryjnego przy którym była już niezawodna Jennifer Parker.

- Nieźle przywaliłaś. - skomentowała lekko się uśmiechając. - Przyznaj, że uwielbiasz się przed nim pogrążać. - dodała oblizując językiem dolną wargę

- Żebyś wiedziała. Z tym moje życie jest kurewsko pełne. - powiedziałam i uśmiechnęłam się nieszczerze tak, że było widać moje zęby, a żyły na szyi na pewno się wyostrzyły tak, że było je widać.

- Lee co mówiłyśmy o przeklinaniu? - zgromiła mnie Jen wzrokiem.

- Żebym używała tego tylko w konieczności, więc wysłuchaj mej dzisiejszej historii z rana, a zmienisz zdanie. - westchnęłam po czym opowiedziałam jej o babci, moim ojcu, autobusie i Tomlinson'ie, który chyba zaczyna się nade mną znęcać.

- Więc mówisz, że babcia się wprowadziła, a Twój ojciec odpalił piłę mechaniczną? - spytała marszcząc brwi.

- Yep. - potwierdziłam.

- Mogę go wypożyczyć? Koło okna mam takie jedno brzydkie drzewko. - oznajmiła całkiem poważnie, a ja spojrzałam na nią z uniesionymi brwiami.

- Serio Jenny?

- Oh, no weź się trochę rozchmurz. Dzisiaj masz kolejną godzinkę sam na sam z naszym, słynnym, złym chłopcem. Wiesz ile dziewczyn dałoby się za to pochlastać? - oznajmiła mi.

- Ja się pochlastam, że muszę siedzieć z takim niemiłym człowiekiem godzinę. - powiedziałam i to w sumie nie był taki zły pomysł. Mogłabym wtedy trafić do szpitala, ale to lepsze niż niegrzeczny Louis. - Czemu one jeszcze nie wpadły na to, żeby zostać godzinę po lekcjach sam na sam z ich marzeniem?

- Rodzice by je zabili. - wyjaśniła po chwili Jennfier.

- I nie warto zostawać godziny z takim dupkiem. - dodałam, a Jen tylko się lekko uśmiechnęła. Wiedziałam, że razem z Caitlin mają o nim inne zdanie, ale mimo to nie przekonywały mnie do swojej opinii na jego temat. Chwilę później nad moją głową przeleciała biała karteczka i wylądowała na mojej ławce. Rozwinęłam ją i zobaczyłam koślawe literki. "Ranisz, sweetie. L." Nie odwróciłam się. Nie czułam takiej potrzeby.

- Widzisz on zaczyna być pieprzonym stalker'em**. - warknęłam i podsunęła szatynce karteczkę pod sam nos. - Rozumiem, że na początku zainteresował się mną, bo też trafiłam do tego głupiego aresztu, ale teraz? Do czego niby mu teraz bym się przydała? - spytałam dziewczynę, która nie zdążyła odpowiedzieć, bo ktoś ją wyprzedził.

- Mogłabyś mu się teraz przydać do zrobienia wielu niegrzecznych rzeczy sweetie. - zaśmiał się Niall Horan odwracając w naszą stronę i kilka razy dźgnął językiem wnętrze policzka. Skrzywiłam się na ten widok. Byłam zboczona, ale moje doświadczenie seksualne wynosiło jakieś dwa na dziesięć. Później przybił piątkę z Blue. Zapomniałam, że siedzą przed nami.

- Dzięki za podpowiedź. - odpowiedziałam lekko zmieszana. Nie rozmawiałam z nim nigdy.

- Spokojnie Lee. On często interesuje się różnymi osobami. Przejdzie mu. - wyjaśnił blondyn puszczając do mnie i Jen oczko, a następnie się odwrócił w stronę tablicy. Pieprzony Irlandczyk, który przeniósł się tutaj zaledwie pół roku temu nawet znał moje imię.

Lunch był moją ostatnią "godziną", ponieważ odwołali mi filozofię z nieznanych mi przyczyn, a tak lubiłam ten przedmiot. Jak zwykle siedziałam przy tym samym stoliku na stołówce z tą samą bułką i tym samym sokiem pomarańczowym. Prawie nic się nie zmieniło oprócz tego, że obok Caitlin siedział kolega Louis'a - Zayn.

- Um cześć? - bardziej spytałam niż się przywitałam. Na moje szczęście Jennifer zareagowała podobnie, więc Cat nie będzie mieć wyrzutów sumienia tylko do mnie. Patrząc na to, jak Morgan wymieniała ślinę z Malik'iem naprawdę sprawił, że odechciało mi się jakże cudownej bułki z serem i pomidorem.

- Niektórzy próbują tu jeść. - upomniała Jen odkładając swój widelczyk. Kochane gołąbeczki oderwały się od siebie i spojrzały niewinnie.

- Od kiedy w ogóle wymieniacie DNA? - spytałam unosząc brwi.

- Tak jakoś wyszło. - mruknął Zayn. Oh, mistrz konwersacji.

- Jordan? - spytała Jennifer patrząc w kierunku chłopak, który akurat szedł w naszą stronę.

- Cat, skarbie czemu jesteś z tym nieudacznikiem? - spytał chłopak, który nie wiem, czemu, ale jeszcze wczoraj podobał się Caitlin.

- Miałeś mnie gdzieś, a Zayn nie. - odpowiedziała Morgan z obojętną miną patrząc na paznokcie. Spojrzałam zdezorientowanymi oczami w kierunku Parks, ale ona chyba też nie wiedziała do jakiej bajki się przeniosła.

- Zmienię się. - stwierdził hardo Jordan.

- Pomyślę nad tym. - powiedziała blondynka patrząc na Malik'a. Jordan odszedł od naszego stolika.

- Wyjaśni mi ktoś co się dzisiaj dzieje w tej szkole? - spytałam unosząc brwi do góry.

- Już Ci tłumaczę. - ożywiła się niebieskooka. - Jordan miał mnie gdzieś, więc poprosiłam Zayn'a, aby pomógł mi wzbudzić w nim zazdrość i proszę podziałało. Dzięki stary. - pisnęła i przytuliła mulata, który wyglądał na naprawdę zmieszanego, bo to podziękowanie mogło trwać dla niego trochę za długo. Niezręcznie pogłaskał ją jedną ręką po włosach.

- Skoro moje zadanie wykonane to żegnam panie. - powiedział i zmył się do własnego stolika.

- Przestraszyłaś go, a był słodziutki. - stwierdziła Jennifer patrząc, jak chłopak odchodził w stronę kolegów, którzy witali go braterską piątką.

- O nie. - jęknęła Catlin. - Idzie zmora. - dodała kiwając głowę w stronę pięknej i rudowłosej CoCo Charming, która mimo swojego specyficznego charakteru była tą najlepszą sztuką. Nie dziwiłyśmy się, ale Cat jej strasznie nie lubiła, ponieważ CoCo w wieku dwunastu lat zniszczyła Cat jej ukochaną różową bluzeczkę nożyczkami.

- Więc Ty i Zayn, hmm? - spytała rudowłosa podchodząc do naszego stolika.

- Co się dzisiaj do cholery dzieje? Nasz stolik chyba jeszcze nigdy nie był tak rozchwytywany. - szepnęłam do Jenny, która cicho się zaśmiała, co spotkało się ze złowrogim spojrzeniem CoCo. Nie lubiła nas z jednego jedynego powodu: zadawałyśmy się z Cat.

- Nie twoja sprawa Charming. - obronne nastawienie Catlin zostało właśnie uruchomione.

- Słodko. - warknęła CoCo i odeszła kręcąc biodrami.

- I znowu zostałyśmy w trzy. - skomentowała Jennifer w tym samym czasie, co zadzwonił dzwonek.

- Cóż nie, ponieważ idę do aresztu. Mam nadzieję, że on ma teraz jakąś lekcję. - jęknęłam podnosząc się z miejsca i biorąc swój niedokończony posiłek oraz plecak wyszłam ze stołówki.

&&&

 Cześć!

Uznałam, że publikowanie rozdziałów tutaj to nie najgorszy pomysł, więc tak...

Napiszcie co myślicie :)