Rozdział 22

" Ja Cię do cholery kocham."

Alison

Siedziałam w starym drewnianym domu w stylu wiktoriańskim niedaleko Londynu. Natomiast Zoey "spała" sobie smacznie dzięki wbiciu jej strzykawki ze środkiem usypiającym. Byłam ciekawa i podekscytowana z powodu Louis'a. Courtney powiedziała, że widziała jak otworzył kopertę. Była wtedy w domu państwa Green, gdzie obserwowała Niall'a, który przechodził stany załamania. Nie wiedziałam co tera miałam zrobić, bo jakby na to nie patrzeć to za morderstwo długo się siedzi w więzieniu, jeśliby mnie złapali, ale chcę, żeby Louis cierpiał. Tak bardzo cierpiał.Moje rozmyślenia przerwał telefon, który odebrałam nawet nie patrząc na osobę, która chciała ze mną porozmawiać.
- Przestań myśleć Ali tylko zabij Zoey i po problemie. Louis będzie cierpiał. Tak jak chciałaś. - usłyszałam poddenerwowany głos Madelaine. Głupia szmata, która myślała, że Tomlinson naprawdę coś do niej poczuje.
- To nie jest takie proste. Trzeba będzie upozorować samobójstwo. - westchnęłam i spojrzałam na moje czerwone paznokcie, które wyglądały świetnie.
- Masz już pomysł? - spytała, a ja postarałam się, żeby nie wybuchnąć śmiechem. Błagam Was. Jestem Alison Alba Cook znana także jako Plotkara lub suka. Ja zawsze mam pomysł.
- Za kogo mnie uważasz Madelaine? Możesz mnie nazwać suką, ale nie amatorką. - prychnęłam. - O 20 masz być w domu Gwen Darvlen.
- Tam jesteś? - zapiszczała, a ja tylko wywróciłam oczami.
- Do zobaczenia.
Rozłączyłam się i zastanawiałam się co jest takiego dziwnego, że ukrywam się w domu Gwen. To, że trafiła do psychiatryka nie znaczy, że nie miała fajnego domu. Gwen była od nas starsza o trzy lata i podobno chora psychicznie, ponieważ prześladowała swojego byłego chłopaka oraz jego dziewczyny. Jedną nawet potrąciła samochodem. Wydaje mi się, żebym się z nią zaprzyjaźniła. Obydwie chciałyśmy tylko zemsty.
- Przyniosłam pizzę! - usłyszałam krzyk Courtney na który leciutko się uśmiechnęłam.
- Świetnie.
- Słyszałam, że masz plan, więc zamieniam się w słuch. - powiedziała, gdy usiadła obok mnie na kanapie.

Katie

- Louis możesz się wreszcie ocknąć i wypowiedzieć do cholery! - krzyk Nick'a, był na pewno słyszalny w najbliższej okolicy. Tomlinson niestety nadal leżał na podłodze. Chciał zejść ze schodów i powiedzieć nam coś ważnego, ale najwidoczniej spadł i zemdlał. Tel dał mu z liścia, ale szatyn nadal się nie ocknął. Zauważyłam, że chłopak ma w dłoni jakiś świstek, więc postanowiłam go wyjąć i przeczytać.

- Alison. - wyszeptałam, gdy skończyłam czytać, a moje ręce zaczęły drżeć. Usiadłam na podłodze i podwinęłam swoje kolana pod brodę po czym zaczęłam kołysać się w przód i w tył. Wyglądałam pewnie jak obłąkana.
- Co tu się dzieje!?- krzyknął Niall, który właśnie wszedł do domu z trzaskiem drzwi. Odwróciłam się lekko w tył, a gdy chłopak to zobaczył to do mnie podbiegł i wziął mnie na ręce, po czym zaniósł do pokoju na górę, który chyba był pokojem państwa Tomlinson.
- Wyjdź. - poprosiłam cicho i usiadłam na wielkim łóżku. Czułam, jakbym miała problem z oddychaniem i nadal nie wiem, czy to przez to, iż wiem kim jest Plotkara, czy przez to, że ona chce zabić Zoey, czy przez to, że Niall jest koło mnie tak blisko i patrzy na mnie w ten swój sposób, którego nigdy nie zrozumiem.
- Wydaje mi się, że jednak mamy do pogadania. - powiedział twardo na chwilę przymykając oczy. Założył ręce na klatce piersiowej, a jego mięśnie mocniej się napięły. Po co on chce to ciągnąć? Wiadomo, że po zakończeniu liceum każdy pójdzie w swoją stronę. Ja jednak zostanę w domu z dzieckiem. Gdy moi rodzice o tym się dowiedzą to przewiduję szlaban do końca życia. Oh, chyba, że wtedy zajmą się moim bratem, a mnie będą mieli gdzieś. Czyli w sumie żadna nowość.
- Nie mamy. Ty nie chcesz tego dziecka, bo to przekreśli wszystko co masz, a ja nie mam wyboru, więc łaskawie wyjdź już z tego pokoju i zostaw mnie do cholery w spokoju! - krzyknęłam, a Niall wyszedł przez drzwi. Z moich oczu pociekły łzy. Wiedziałam, że wyjdzie. Wiedziała
m.
- Dobra, kurwa. Nie wyjdę, a wiesz czemu do cholery!? - usłyszałam podniesiony głos blondyna, który wszedł przez drzwi z trzaskiem, znowu, więc odwróciłam się i spojrzałam na niego załzawionymi oczami. - Bo ... bo ja Cię lubię. - dokończył ciszej i do mnie podszedł.
- Lubisz? - spytałam unosząc głowę do góry i patrząc na niego.
- Może trochę więcej niż lubię. - odpowiedział i nachylił się, aby mnie pocałować. To był jeden z najlepszych pocałunków mojego życia. - Może Cię kocham.

Alison

Punkt ósma w domu Gwen Darvlen byli wszyscy. Ja, Courtney, Madelaine i zakneblowana Zoey, która co chwila wywracała swoimi oczami, które miałam ochotę jej wydłubać.

- Trzeba ją upić. - westchnęłam i spojrzałam znacząco na Maddie, która ze swojej torebki wyjęła butelkę wódki. - Gdzie sok? - spytałam patrząc na nią, ale ona tylko wzruszyła ramionami. - Świetnie zabije ją brak soku zamiast ja. Z resztą nieważne. - dodałam. 

- Nieważne? - spytała Zoey, kiedy Cou zdjęła jej chustkę z ust. 

- Tak.

- Czemu Ty chcesz mnie zabić psycholko? - warknęła dziewczyna z oburzeniem, a ja tylko się zaśmiałam.

- Żeby Louis cierpiał. - odpowiedziałam jakby to było oczywiste.

- Pierdolisz. Raczej zatańczy na moim grobie. - prychnęłam Zoey, a za chwilę do jej ust została wciśnięta butelka z wódką. Brunetka zaczęła się wiercić, aż w końcu kopnęła Madelaine w brzuch, aż blondynka zawyła. Natomaist Green wypluła alkohol z ust. - Nawet dobrej wódki nie umiecie kupić. - zakpiła, a ja tylko lekko się uśmiechnęłam.

- Spokojnie kochanie. Mam coś lepszego. - powiedziałam i podeszłam do niej ze strzykawką ze środkiem usypiającym, który wstrzyknęłam jej w ramię. - Dobranoc Śnieżko. Wątpię, że poznasz księcia nekrofila.

- Poznałam Louisa, a ten idiota nawet martwą by przeleciał. - zaśmiała się, a we mnie, aż się zagotowało. Z całej siły uderzyłam ją w policzek, a ona tylko na mnie gniewnie spojrzała, aż po chwili jej oczy zaczęły opadać.

Trzydzieści sześć minut później stałyśmy z Zoey przed jej domem w którym nikogo nie było, ponieważ cała rodzinka pojechała na kolację integracyjną ze swoją uroczą teściową. Natomiast swoją starszą córeczką nie przejmowali się, bo wysłałam wiadomość do jej mamy, że zostaje u Louis'a.

Weszłyśmy do jej domu, gdzie od razu poszłyśmy z nią do łazienki, gdzie miało się skończyć życie Zoey, bo nie wytrzymała już tego wszystkiego psychicznie. Każdy uwierzy w takie samobójstwo.

Louis

Otworzyłem oczy i zobaczyłem nad sobą kilka twarzy. Pomasowałem swoją twarz i usiadłem. Policzek bolał mnie nie miłosiernie. Każdy wpatrywał się we mnie z niepokojem. Czemu? Przecież nie wybuchnę znowu. Chyba.

- Wiemy już kto jest Plotkarą i co chce zrobić Zoey. - powiedział pierwszy Zayn, a ja nie zrobiłem nic tylko poszedłem do kuchni po sok. Usiadłem an blat i patrzyłem za okno. Padaał deszcz, było już ciemno Czas pomyśleć, gdzie może się ukrywać moja szurnięta "była" z moją... Nieważne tego kwiatu jest pół światu. Czy jakoś tak.

- Stary co jest? - spytał się Harry, który akurat wszedł do kuchni.

- Nic. Moja szurnięta była chce zabić Zoey, więc wydaje mi się, że wszystko jest dobrze c'nie? - spytałem kpiąco.

- Oh, Lou kiedy Ty przestaniesz być takim bezuczuciowym dupkiem. - westchnął Styles i wziąwszy wodę wyszedł z kuchni.

- Chyba nigdy. - szepnąłem do siebie. Moje myśli przerwał dzwonek do drzwi w których była zwykła biała koperta, która była lekko pomoczona przez krople deszczu. Niepewnie ją podniosłem i otworzyłem.
" Jeśli chcesz zobaczyć Zoey po raz ostatni to zapraszam do jej domu. 
Kocham Cię - Alison♥"
Jak oparzony wybiegłem z domu i pobiegłem do Zoey, którą od razu zacząłem wołać, ale nie usłyszałem żadnej odpowiedzi. Wbiegłem po schodach i wszedłem do jej pokoju, który był pusty. Sprawdziłem wszystkie pokoje, ale w żadnym jej nie było. Została mi łazienka, która była zamknięta, więc wywaliłem jej drzwi byleby tylko dostać się do środka. Kropelki wody i potu spływały po mojej twarzy, ale gdy zobaczyłem Zoey leżącą na podłodze w kałuży
krwi to wszystko się zatrzymało wraz z moim sercem. Podbiegłem do niej i szybko owinąłem jej rękę, która była cała pocięta przez żyletkę. Nagle do łazienki za mną wpadła Katie i gdy zobaczyła swoją przyjaciółkę to zakryła usta dłonią.
- Dzwoń po karetkę Kat, szybko! - wykrzyczałem płacząc. Trzymałem wątłe ciało Zoey w dłoniach i pierwszy raz bałem się, że coś mogę stracić.
- Kurwa, Zoey nie umieraj mi tutaj. Ja cię do cholery kocham.

***************************

Cześć kochani! 

Pierwszy raz od dawna tak szybko dodaję rozdział, choć jest bardzo mało komentarzy.

Napisałam testy gimnazjalne, więc mam już więcej czasu na pisanie :)

Rozdział bardzo mi się podoba i to nawet nawet.

Zostały 3 rozdziały do końca i epilog.

Byłabym wdzięczna, gdybyście zagłosowali w sondzie i zostawili komentarz.

Jeśli nie będzie koło 20 komentarzy to będę długo pisać kolejny rozdział, bo to jest jednak dla mnie ogromna motywacja, ale gdy widzę 8 komentarzy przy tym oczekiwanym rozdziale to koszmar.

#Lucky.